Czy to koniec?

W moim życiu zagościła pustka. Dlaczego? To rzecz jasna, odeszłaś. No bo gdzie skrupuły, przecież to XXI wiek. Większość, a najczęściej nasi bliscy zachowują się jak egoiści. No bo, tyle spędzonych razem chwil to nic. Ta więź, którą wiązałyśmy przez lata, została zerwana. Tego chciałaś? Tak, to pewnie moja i twoja wina. Może coś źle zrobiłam? Zawiniłam, upokorzyłam, zraniłam? No powiedz mi to w końcu! Jeszcze tak niedawno, najbliższe przyjaciółki, a dziś? Dwie dziewczyny z klasy, które prawie ze sobą nie rozmawiają. To tak bardzo boli, gdy widzę cię z nią. Twój uśmiech, gdy z nią rozmawiasz, radość, szczęście, które ona stwarza. Tak musiało być? Naprawdę? Nie mogło się to wszystko inaczej potoczyć? Myślałam, że na zawsze, pomimo wszystko! Pomyłka, która tak strasznie boli. Teraz oglądam nasze stare zdjęcia, filmiki i wspominam wszystkie wyjścia. Czy naprawdę to musiało minąć? Pomimo czasu, nie potrafię się z tym pogodzić. Chce wszystko cofnąć, naprawić! Tylko tak się tak. Walczę z pustką, choć jest wokół mnie tak dużo ludzi, ale ja nie potrafię się cieszyć. To chyba przeciwieństwo ciebie... Nie rozumiem, jak to się stało, nie rozumiem. Teraz chodzę na orlik, wchodzę na schodki, gdzie zawsze siedziałyśmy we dwie. Patrzę w niebo i wyobrażam sobie nas, gdy nie mogłyśmy powstrzymać się od śmiechu... Gdy rozmawiałyśmy o wszystkim, po prostu, gdy byłyśmy razem... Zawsze pomagające sobie dziewczyny, godne naśladowania. Pokazujące czym jest przyjaźń. Ojjjj... niestety to czas przeszły!