Czyżby to niebo?

To niebo pokazuje tak wiele –

Raz deszcz, raz wiatr, raz chmury w drodze,

Ale są też dni pełne ciepła, gdy słońce pokazuje swój uśmiech na niebie.

To niebo zmienia się, nie ma minuty takiej samej,

Każdy moment przynosi coś nowego.

I tak jak to niebo, nasze serca też się zmieniają –

Smutek, tęsknota, radość i ból,

Ale w tym wszystkim nasze dusze poprowadzą do siebie,

Choć wiatr nas popycha, a deszcz chce nas ochłodzić,

Wciąż trzymamy się, bo w końcu znów wyjdzie słońce.

Lecz może minąć chwila księżyc i słońce zawsze potrzebują siebie.

Czyżby to nie piękne jak niebo potrzebuje słońca i księżyca aby być niebem,

Bo niebo bez słońca byłoby ciągła ciemnością, a słońce bez nieba nie dałoby chwili odpoczęcia.

Tego się nie zastąpi.

Tak i my będziemy czuli pustkę w naszych sercach, aż uda się nam odnaleźć siebie na nowo.

Patrz w niebo i zobacz moje oczy, to ja czuwam nad toba po nocy.

To niebo nad nami, mimo burz i ciemności, pokazuje, że w końcu słońce wschodzi.

Te zagubione serca wędrują gdzieś po lądzie, czekają aż znów cos je połączy, ale to nie mineło, i nie minie.

Każdy wiatr pokazuje nasz oddech, który płynie w tym samym tempie.

Ten sam dotyk - czyżby w autobusie znowu nas połączył?

Te same oczy, które wpatrują się w tę samą księżycowa noc, i to samo słońce, które nas ogrzewa.

Ta spadająca gwiazda, która leci w twym kierunku.

Czy to znak wszechświata, czy to nasze serca komunikujące się przez powietrze?

Bo to niebo jest wyjątkowe, dwa serca, cztery oczy.

Czy w dzien, czy w nocy.

Niebo nad nami trzyma wspomnienia. Jesteśmy oddaleni, lecz w sercach wciąż blisko.

Bo w tych chwilach ciszy, w tych niewypowiedzianych słowach,

Czuję, że jesteśmy jednym, choć na chwilę oddzieleni.

Serce nie sługa, wiec wiem, że to się uda, gdy czas nadejdzie, dwie puste cząstki skleja się fortunnie.

Ten sam ptak, który przeleciał nam przed nosem, śmieje się z nas, że dwie osoby na tym świecie nie potrafią żyć bez siebie.