Daj panie te dwa złote...

[Na podstawie prawdziwego zdarzenia.]

— Panie... Daj te dwa złote...

Przechodząc po zaśnieżonych uliczkach samotnego miasta, napotkałem na swej drodze pewnego bezdomnego. Był to dużo starszy ode mnie mężczyzna z długą brodą, podartymi ubraniami oraz puszką do zbierania pieniędzy. Normalnie nie podszedłbym do żadnej tak wyglądającej osoby, ale zbliżały się święta, więc pasowałoby uczynić coś dobrego choć raz w roku.

— A na co ci te dwa złote? — spytałem, wpatrując mu się w pełną siniaków twarz.

— Na jedzenie ma się rozumieć — zawołał, wpatrując się we mnie jak w głupca.

— Wydaje mi się, że jednak na alkohol.

— Oj dajże pan spokój! — warknął — Bezdomny alkoholik, zaprawdę zabawny stereotyp!

— Dobra, dam ci nawet dychę, ale masz sobie za to kupić jedzenie, dobrze?

— Bóg zapłać...

Oddaliłem się na chwilę, chcąc wprawdzie iść do domu, jednak ciekawość mną zawładnęła i postanowiłem śledzić starca. Widziałem jak wstaje i idzie w stronę pobliskiego sklepu monopolowego, kołysząc się na boki jak kołyska. W końcu wyszedł, nie z jedzeniem, lecz dwoma butelkami wina. Napił się i zasnął.

Gdy podszedłem do niego, obudził się i z zaskoczenia zakrył się kocem

— Smacznego — powiedziałem, wrzucając dwa złote do tej samej puszki co wtedy...

Puszki po piwie.