"Diamentowa dama" - rozdział 2

2. "Prawda"

Kiedy otworzyłam oczy zobaczyłam wokół siebie nieznanych mi ludzi. Jedyną osobą, którą rozpoznałam była moja siostra Bevin. Po prawej stronie siostry stała dziewczyna w spiętych czarnych włosach i zielonych kocich oczach, a po lewej chłopak o brązowych tęczówkach i czuprynie z ostrymi rysami twarzy. Nad nimi wiedziałam piękne szare niebo, które zapowiadało deszcz.

Zaczełam się rozglądać zauważyłam że jestem w czyjiś ramionach. Usiadłam i obejrzałam się za siebie, ujrzałam Leo patrzył się na mnie z ostrorznością i łagodnością, kiedy nagle odezwała się dziewczyna w czarnych włosach:

- Wszystko w porządku?- powiedziała z troską. - Możesz wstać?

- Chyba tak. - głos mi się lekko łamał, a ręka mnie piekła jakby ktoś polał ją wrzątkiem. - Ręka mnie piecze. - ściągnełam kurtke i podciągnełam rękaw koszulki ujrzałam swój tatuaż w kształcie szafirowego smoka oplatającego całą moją rękę. Nie wiedziałam dlaczego mnie tak boli.

Nagle Bevin złapała mnie za rękę.

- Ała. - krzyknęłam, a ona wystraszonym wzrokiem była wpatrzona w moją rękę. - Co się dzieje? - spytałam, ponieważ pierwszy raz widziałam ją tak wystraszoną.

- Ten tatuaż ... Szybko zabierz ją do mojego pokoju! - odwróciła się do Leo

- Dobrze. - odpowiedział chłopak.

- Ale o co chodzi?!

- Aoife... Idź z Leo on ci wszystko wytłumaczy. Dołączę do was jak skończy się ceremonia... - po tych słowach Leo wziął mnie za nadgarstek i pociągną do budynku akademika.

***

Kiedy tylko weszliśmy do budynku ogrome drewniane drzwi się za nami zamkneły. A ja wyrwałam rękę chłopakowi.

- Nie musisz mnie ciągnąć, to boli. - powiedziałam masując bolący nadgarstek.

- Przepraszam. - odpowiedział.

- Nic się nie stało tylko... O co chodzi z tym znakiem?

- Ehh... - wzdechnął. - Opowiem ci wszystko jak dojdziemy.

- A dlaczego nie teraz?

- Ponieważ to zbyt niebezpieczne, wiewrórko.

- Nie nazywaj mnie tak!

- Jak?

- Wiewiórką!

- Dlaczego? Przecież jak byliśmy mali to zawsze tak cię nazywaliśmy.- zaśmiał się.- A wtedy zawsze tak fajnie się denerwowałś.

- Cieszę się że nie zmieniłeś ani trochę.

- A tak wogule to jak tam u twoich rodziców? - spytał.

- Nie żyją... Przeze mnie...- spuściłam wzrok na marmurową podłogę.

Szliśmy długim korytarzem pełnym starych obrazów. Skręciliśmy w prawo teraz korytarz o zimnych kamiennych ścianach był pełen różnych drzwi.

- Co się stało?!

- To wszystko moja wina... - łzy mi napłyneły do oczu.- gdybym ich tak nie namawiała na to żebyśmy pojechali do restauracji oni...dalej by... - głos mi się zaczął łamać znowu widziałam ten koszmar... Tą krew i zmasakrowane auto...

Z myśli o tym wyciągną mnie jego głos:

- To nie twoja wina...- zamilkł i pogłaskał mnie po głowie. - Ej, pamiętasz jak zrobiłem z całej taśmy klejącej kulki i uradłem kije golfowe mojego wujka, potem poszedłem z tobą na dach i próbowałem trafić w straż? - próbował mnie pocieszyć.

- Tak pamiętam. - zaśmiałam się.- Trafiłeś wtedy swojego dziadka, który się wściekł i walną cię papciem w głowe. -popatrzył się na mnie i otarł mi łzy.

W końcu doszliśmy do pokoju staneliśmy przed drzwiami, a on wyciągną klucz z tylniej kieszeni i otworzył drzwi. Zdziwiona spytałam:

- Skąd masz klucze do pokoju Bevin?

- To tajemnica. Powiedzmy że sama mi je dała.- mrugną do mnie okiem.

- Czyżbyś znów zaczął kraść? - zaśmiałam się.- Jak dobrze pamiętam to miałeś klucze do wszystkich drzwi. - weszłam pierwsza i usiadłam na krześle.

- Nie prawda! - zaczął się dąsać - Ja nie kradnę! Tylko porzyczam i nie oddaję - uśmiechnął się i zamkną za sobą drzwi.

Rozmawialiśmy tak przez 2 godziny wspominając stare czasy i zapominając o świecie. Dopóki przyszła Bevin.

- Wytłumaczyłeś jej wszystko Leo?- spytała.

- Nie za bardzo. - uśmiechnął się do mnie i puścił oczko, a ja jak głupia się zarumieniłam.

Westchneła.

- Wiedziałam że o tym zapomnisz.- popatrzyła na niego ze złością. - Oddawaj mój klucz!

Chłopak się uśmiechnął łobuziarsko i oddał grzecznie jej klucz.

- Aoife - spojrzała na mnie. - Jak długo masz ten tatuaż?- spytała

- Od miesiąca, od dnia kiedy rodzice...- spojrzałam na ręce trzęsy mi się.- od kiedy mieliśmy wypadek.

Bevin opadła na łużko i schowała twarz za ręce. Po kilku minutach niezręcznej ciszy w końcu się odezwała:

- Ten znak... To same problemy! - wstała gwałtownie i podeszłado okna.

- Jak to? - spytałam zdziwiona.

- Aoife to przez niego rodzice nieżyją! To jego wina że umarli! - popatrzyła na mnie ze łzami w błękitnych oczach.

- Dlaczego? Przecież... oni umarli przez wypadek samochodowy... Ja widziałam krew. - łzy mi napłyneły do oczu.

- To kłamstwo! Oni zostali spaleni! - przerwała na chwilę żeby wziąść oddech. - Przez ciebie, bo się wściakłaś o to że...- przerwała, patrząc na mnie uważnie.

- O to że?! Że co?! - zaczełam wrzeszczeć.

Leo podszedł do mnie i położył mi rękę na ramię.

- Aoi uspokuj się. - powiedział. - To prawda... Zaufaj nam w końcu to był tylko wypadek. O nic cię nie oskarżamy.

Nagle coś we mnie wybuchło z moich rąk wystrzelił ogień i trafił w szafkę nocną. Wystraszona wstałam, nie wiedziałam co robić. Przypadkiem spojrzałam na lusterko, moje zielono-niebieskie teńczówki zmieniły kolor na złoty, a włosy zrobiły się czerwone. Na początku myślałam że to jakiś żart potem spojrzałam na przerażoną siostrę i uciekłam jak najdalej. Usłyszałam jak ktoś mnie woła:

- Aoi, stój!

Nie zatrzymałam się, biegłam dalej przez ten zimny korytarz prosto w zasadzkę ciemności.