DIONIZOS

Już od młodości, ba! od dziecka,

nęciła mnie kultura grecka -

antyk w najczystszej swej postaci,

który z wiekami nic nie stracił.

Te niezmierzone kolumnady

utrwalające mit Hellady,

rzeźby Fidiasza smukłe kształtem

(niszczone barbarzyńskim gwałtem).

Alabastrowe misy, dzbany,

w amforach trunek dobrze znany,

a na paterach pomarańcze…

W mych snach w oliwnych gajach tańczę -

pląsam z nimfami, satyrami

i ponętnymi bachantkami.

Amfiteatry kute w skale

nietknięte zębem czasu wcale…

Gdzie mierzyć się dzisiejszym mediom

z antyczną, żywą wciąż, tragedią?

A jak nie wspomnieć o nauce

towarzyszącej wiernie sztuce?

Gimnazjum, albo akademia…

współczesne nam zapożyczenia.

I wreszcie Olimp, boska góra,

której wierzchołek ginie w chmurach

kryjąc panteon bóstw wszelakich -

nikt ich już zliczyć nie potrafi.

Tu się na chwilę zatrzymajmy

i Dionizosa przywitajmy,

który patronem jest płodności.

Lecz nie dlatego u nas gości,

bo oprócz wielu innych rzeczy

ma on coś jeszcze w swojej pieczy.

Szczególnie cenią to dorośli

znawcy uprawy winorośli

i winorośli zwolenniczki -

o stan dbający swej piwniczki.

Dionizos bowiem ma w opiece

to, co znajdziemy w enotece.

Kultura grecka się zaczyna

tam, gdzie jest dzban dobrego wina.

Czy wiecie, czemu już od dziecka

bliska mi jest kultura grecka?