Dla Niej.

Pięknaś ty niczym góry i łąki,

Rzeki i kwiatów pąki,

Jak ziemia ma ojczysta,

I słodka jak pomarańcza soczysta,

Twe warkocze złociste jak słońce,

Jak ognistych płomieni końce.

Twa mądrość dorównuje Atenie,

Wręcz kładziesz na jej mądrości cienie.

Uciekasz przede mną niczym wiatr,

I zostawiasz jedynie przede mną inny świat.

A tedy odchodzę w umarłych zaświat.