Do docenta neurologii

może zacznę od martyrologii

patriotycznego wątku

wziąłeś się wujku za ludzki mózg jak chłop za omłot zboża

żeby skończyć medycynę dorabiałeś na studiach jako sanitariusz

pochodziłeś ze wsi a w dużym mieście w prlu to był obciach

który urósł dla ciebie studenta do rozmiaru studni bez dna

ożeniłeś się z koleżanką córką rozstrzelanego przez gestapo akowca

mieliście jedynego syna który później został chirurgiem

ten ostatni był szczęśliwcem bo gdzie tylko mógł i chciał sam sobie mózg przyszywał

zawsze byliśmy dla siebie za daleko

jakbyś mieszkał za granicą

przyjeżdżałeś do nas na kotlety schabowe wypasionym autem

który u miejscowych wzbudzał zachwyt

mama zawoziła ci świeże mięso bezcenne w tamtych czasach

potem płakała bo świeże skrawki

lądowały nie na twoim talerzu a w psiej misce

też kochałam ludzki mózg

podczas seminariów z psychiatrii odpowiadałam

na wszystkie pytania płynnie i starannie

bo przecież najgłośniejsze dzieła

jak pisał Miłosz powstały w klinice psychiatrycznej

mimo że mamy wokół pełno mądrych tekstów

nie gniewaj się że dostałeś ochrzan od mojego ojca

gdy nie zaprosiłeś nas na ślub twojego syna

ponoć znana piosenkarka na tym ślubie śpiewała

wujku zrobię ci kotlety

takie jak mojej mamy

a może nie

nie wiem czy kotlety to dobra sprawa

może chcesz widzieć we mnie inną kobietę

nie taką zwykłą od kotletów

nie przejmuj się zbytnio tą wsią

ofiaruję ci pantofle takie zaczarowane

bo bez wystającej słomy

wybacz że cały ten wiersz do ciebie

jest taki jakiś zakompleksiony

chyba powinnam

sprawić sobie takie same buty

a może rozbiję mój szklany stół

i z odłamków skonstruuję nowy

przy którym zasiądą najlepsi w swojej klasie