Do kogo ta mowa?

Amatorstwo sztuki w pozytywnym znaczeniu, jest zjawiskiem znanym od wieków. Słowotok etyczny, może nie do tego audytorium, ale spróbuję.

Grafoman, to osoba uznana, że nie posiada talentu, ale ocena jest dla każdego inna, subiektywna. Dla jednych dany utwór wydaje się bezwartościowy, dla innych może być

oryginalny i nowatorski. Amatorzy mają taki wewnętrzny przymus, że muszą. Niektórzy

z nich mają zaniżoną samoocenę i wypełniają swą pustkę życiową, by zdobyć podziw i

akceptację. Jednak taka ocena zawsze należy do czytelników. Czy to kicz, czy coś wartościowego. Nierzadko dzisiejsza grafomania podlega rehabilitacji i znajduje się w innym miejscu. Zdobywa uznanie. Granica pomiędzy grafomanią, a dobrą poezją jest niejednoznaczna. Trudna do uchwycenia i określenia. Jak również nie ma definicji, co jest prawdziwą poezją. Oczywiście są ogólne zasady pisania wierszy. Ale nikt nie zajrzy do duszy piszącego, co jemu tam gra. Nakaże pisać według schematu? Nawet genialni twórcy byli maniakami pisania i wyznaczali sobie reżim w pisaniu. Amatorszczyzna nie jest niczym złym. Poul Gauguin - był samoukiem, a dziś jest cenionym malarzem. Czas najlepszym weryfikatorem .

Literaci-amatorzy są bardzo czuli na swoim punkcie i łatwo się obrażają. Kierują się emocjami i fałszywą dumą, a czasami pychą. Narzucanie się publiczności ciągle swymi

utworami, można uznać za przerośnięte EGO. Chociaż takie znamiona mają nie tylko

piszący amatorsko.

Najlepiej tworzyć z niczego (to mój styl) z błyskiem, z olśnieniem. Kształtować słowo poetyckie w poczuciu zmysłu i smaku rzeczywistości. Metafora się znużyła i rymy.

Człowiek piszący powinien odkryć swoje powołanie. Musi mieć rozeznanie o świecie i

wrażliwą wyobraźnie, a nie moralizować i wprowadzać wstawki propagandowo- ideologiczne. To nie te czasy.

< mój pierwszy nick na portalach internetowych to:

wiersze amatora >