Do nieznajomego kolegi

Jeszcze nie uczyłem się od was pisania,

ale chciałem koledze napisać te zdania:

Cisza sączy niewypowiedziane żale

Rozumieją się niedoskonale

Odchodzisz powoli w zapomnienie

Wraz z miłością, którą miałeś

Którą jej niegdyś ofiarowałeś

Płomień przygasa bez ważnego powodu

Lecz żadne z nich nie chce rozwodu

Nieobecność kusi utajone żądze

Ciało niewzruszone na łoże opada

Jednego z was nieuchronna zdrada

Leżą dwa ciała samotne

Spojrzenia już niezalotne

Oboje pod wspólnym dachem

Jedno o niebie drugie o chlebie

Zbyt daleko mi do ciebie

Idą ulicą każde osobno

Jej i jemu w dłonie chłodno

Szukają ciepła w kieszeniach

Lecz nie zbliżą się do siebie

Żyjąc we wczorajszym gniewie

Do czego to doprowadzi

Może jedno drugiego zdradzi

Szukając szczęścia w kłamstwie

A może spróbują usiąść przed sobą

Uraczyć siebie wzajemną rozmową

Szczerość nie jest w rękach przegranych

Lecz w ludziach zakochanych

Oni nie boją się popełnianych błędów

Potrafią wskrzesić dawne pragnienia

Nie dopuszczając do rychłego ich zakończenia

Dziękuję jednej dziewczynie za wypowiedź pod moim ostatnim wierszem. Doceniam pomoc ale słabo rozumiem.

Napiszcie mi najprościej jak możecie o moich błędach.