Dopały

przewracanie się z boku na bok. sen jest odporny

na tresurę. łypie gadzim okiem.

wreszcie dźwiga się z posad, ogarnia mnie,

sztucznie przeempatyzowany cynik.

widzą się kraje jak bary, opięte granicami speluny.

jam session do rana, tam króluje bluzg.

"wyklafirowałeś mnie" – szczebiocze ozdobnymi

głoskami prześliczna panienusia. cokolwiek to znaczy

– jest przyjemnie śliskie w swej cierpkości

(nic, tylko spróbować wymyślić mu podobne tarki,

dajmy na to jakieś wyźwuziłki zierwne

albo inne paskudztwo – i mówić aż do zmydlenia

nad ranem.).

orientuję się, że słodka lady ma twarz niczym

przykryty warstwami farby słój drewna

w futrynie mojego domu. ściślej: w kiblo-łazience.

kiedyś znałem się z nim lepiej. odkąd odrosłem od

ziemi – jego rysy nieco rozmazały mi się w pamięci.

pani mówi olejnie, potem rozlewa dym do kieliszków

i częstuje prawie wszystkich klientów. poza mną.

sen jest źle zorkiestrowany, więc bez sentymentu

biorę łeb w troki i przechodzę w głąb innego.

oj, przypomina poprzedni.

to niejako szpetniejszy bliźniak w smokingu.

albo sceny, które nie załapały się do dramaciny

o wojnie i okupacji, bo kto to widział – zatrudniać

Sebastiana Stankiewicza i Rowana Atkinsona

w rolach Stalina i kanclerza Rzeszy?).

cmentarz (słusznie?) zapomnianej rasy. razem

z kolegami-dewastatorami maluję na seledynowo

żeliwne, pokryte rdzą krzyże, pstrzę ściany

walącej się kapliczki. konserwator zabytków

będzie wściekły, ale pobudzimy się,

nim zdąży wlepić kary.