doprawdy

w twoich oczach nie widzę już blasku a może tylko w moich

coś zgasło gdy krzyczałeś i łamałeś drzewa

żeby za chwilę poukładać je równiutko

spalić na stosie aż popiół wgryzał się w słowa

osiadał na wersach

i bolał

jak otwarta rana albo niezasypany jeszcze grób

bezimienny bo nie umieliśmy nazwać siebie

rytm płynął obok

jakbyśmy siedzieli skuleni na schodach

przeświadczeni że za daleko do drzwi