„Dotyk światła"

Szłam boso po poranku utkanym z mgły, gdzie rosa szeptała sekrety liściom, a światło tak ciche, tak czyste tańczyło na mojej skórze jak złota obietnica.

Niebo nie było tylko tłem, było lustrem duszy oddechem.

Miękkim, błękitnym

W powietrzu unosiła się nadzieja pachnąca lawendą i czymś, co nie ma imienia.

Każdy krok był pieśnią delikatną, pisaną nie słowami, lecz drżeniem serca.

I choć nic nie mówiłam, świat rozumiał mnie lepiej niż ludzie.

Byłam chwilą, która nie musi trwać, a jednak została między wiśniowym płatkiem a westchnieniem.

Piękno nie krzyczało.

Ono tylko było i wystarczyło, by świat się zatrzymał.