Dotykalnie nierealna

Wyobraź sobie wystraszonych ludzi, drżących,

spragnionych ciepła. I siebie w pełnym słońcu,

nago.

Maluję obraz.

Dobieram barwy zgodnie z muzyką – sączy się,

zza okna wpływa też fala zapachów portu,

gwar targowiska, klaksony aut.

Któryś raz z rzędu Augusta

pachnie grzechem, którego nie widać.

Pamiętam ucieczkę z piekła. Lizałaś moje rany,

otuliłaś wiarą w lepsze jutro, przekonywałaś, że

muszę zapomnieć. Wciąż jednak pamiętam –

tamte przerażone oczy, wyciągnięte dłonie.

Sycylijskie kobiety są inne, nie patrzą mi w oczy,

szepczą zaklęcia. Odwracają wzrok, gdy kupuję

owoce morza, milkną, gdy zamawiam wino.

Mam dziwne oczy,

tak twierdzi Paola, odwiedzająca mnie modelka.

Jest chuda, ale piersi i oczy mogłyby rozsadzić

świat. Czytam jej moje wiersze, mruga oczami, ale

nic nie rozumie. Lubi się kochać.

I wtedy wyobrażam sobie ciebie

w pełnym słońcu, nago. Zamykam oczy i jesteś.