Dramat Wigilijny

Zimowy wieczór, akcja rozgrywa się w małym mieszkaniu, zamieszkiwanym przez starego mężczyznę. Ten zasiada do stołu Wigilijnego, patrząc na zastawione trzy puste miejsca. W kącie pokoju stoi choinka Wtem, rozlega się pukanie do drzwi, znajdujących się po prawej stronie, naprzeciwko okna. Okazuje się, że to młoda kobieta, blondynka z niebieskimi oczami, ubrana w czarny płaszcz.

MĘŻCZYZNA

Dzień dobry pani. Albo raczej dobry wieczór.

KOBIETA

(nieśmiało patrzy na mężczyznę)

Dobry wieczór.

MĘŻCZYZNA

Co panią sprowadza?

KOBIETA

Jestem studentką… przyjechałam tutaj na przerwę świąteczną, żeby złapać jakąś pracę, ale hotel, w którym miałam się zatrzymać, zamknięto… no i nie mam pieniędzy, bo wszystko zostawiłam w depozycie u nich…

MĘŻCZYZNA

Proszę wejść i się ogrzać. Może pani tutaj zostać na noc, w końcu mamy Wigilię. Nikt nie powinien być sam w ten dzień.

KOBIETA

Dziękuję… ale czy nie będę panu w niczym przeszkadzać?

MĘŻCZYZNA

(smutnym wzrokiem patrzy w podłogę)

Nie ma pani w czym mi przeszkodzić. Jestem sam.

KOBIETA

Uh… przepraszam. I dziękuję bardzo.

MĘŻCZYZNA

Pani pozwoli.

(podchodzi do kobiety i pomaga jej zdjąć płaszcz. Pod nim ma czarną koszulkę i spodnie jeansowe)

KOBIETA

Dziękuję bardzo.

MĘŻCZYZNA

Proszę siadać. Zaraz przyniosę coś do jedzenia.

(wskazuje krzesło przy stole i wychodzi do pomieszczenia obok)

KOBIETA

Zastawił pan aż trzy dodatkowe nakrycia. Czy na pewno nikogo więcej się pan nie spodziewa? Nie chciałabym przeszkadzać.

MĘŻCZYZNA

To są nakrycia dla mojej żony i dziecka.

(mówi z kuchni)

KOBIETA

Wyszli?

MĘŻCZYZNA

Zginęli. Wiele lat temu, ale czuję, że są gdzieś przy mnie, dlatego co roku przygotowuję dla nich nakrycie.

KOBIETA

Przepraszam… nie chciałam…

MĘŻCZYZNA

Nic się nie stało. Cieszę się, że pani przyszła tutaj. Od lat nie miałem nikogo, z kim mógłbym porozmawiać. O zjedzeniu posiłku już nawet nie wspomnę.

(mówiąc to nalewa kobiecie barszcz)

KOBIETA

Dziękuję bardzo. Sam pan przyrządzał? Bardzo dobry.

MĘŻCZYZNA

Kiedy mężczyzna żyje sam, musi nauczyć się gotować. Inaczej niechybnie umrze z głodu.

KOBIETA

Bardzo podoba mi się pana choinka.

MĘŻCZYZNA

Te bombki na choinkę to chyba najcenniejsza rzecz jaką mam w domu. Są prezentem od mojej żony i kiedy musiałem sprzedawać kolejne rzeczy, żeby jakoś przeżyć, przyrzekłem sobie, że to zostawię.

KOBIETA

Rzeczywiście, piękne. Miała świetny gust.

(światła na scenie przygasają, z jednej strony wlatuje mgła)

MĘŻCZYZNA

Bardzo za nią tęsknię.

KOBIETA

Jak zginęła?

MĘŻCZYZNA

Bardzo ciężko mi o tym mówić, ale… co mi tam. Opowiem, jeśli chce pani wiedzieć.

KOBIETA

Jeśli pan…

MĘŻCZYZNA

Nie, w porządku. Planowaliśmy wybrać się nad morze, na wakacje. Nigdy nie byliśmy przesadnie bogaci, więc przez cały rok musieliśmy odkładać. Ja i żona. Nasz trzyletni synek nie mógł się już doczekać, aż zobaczy na żywo wielkie fale. Wszystko szło świetnie, mieliśmy zarezerwowane pokoje w hotelu, ogólnie plan całego wyjazdu był gotowy. Wystarczyło tylko tam dojechać. Mieliśmy niebieskiego poloneza… wtedy krzyk mody. Dostaliśmy go trzy lata wcześniej jako prezent ślubny od naszych rodziców. Jechaliśmy w nocy i… nie zauważyłem przejazdu kolejowego. Moja żona z synkiem siedzieli na tylnych siedzeniach, kiedy uderzył w nas pociąg. Oboje zginęli.

(urywa, milknie i patrzy w podłogę)

KOBIETA

Bardzo mi przykro… Ja… nie wiem co powiedzieć…

MĘŻCZYZNA

Najtrudniej jest z tym żyć. Od czterdziestu lat o tym myślę, każdego wieczora, ranka. Śnię tę sytuację co noc… Nie lubię chodzić spać. Ehh, przepraszam panią. Zepsułem Wigilię. Proszę się nie przejmować starym nieudacznikiem. Chce pani trochę karpia? Całkiem nieźle wychodziło mi jego smażenie.

KOBIETA

Proszę tak o sobie nie mówić. Nie może pan wiecznie wspominać tego, co było… nie da się przywrócić przeszłości.

MĘŻCZYZNA

Pani nie rozumie. Ja ich kochałem, nad życie. Wolałbym, żeby pociąg uderzył w przednią cześć samochodu, a nie w tył. Nie jest pani w stanie zrozumieć tego uczucia, dopóki nie będzie pani w podobnej sytuacji. Jeśli ktoś, kogo pani kocha, nie zginie z pani winy…

KOBIETA

Oczywiście, przepraszam. Myślę jednak, że potrafię panu pomóc.

MĘŻCZYZNA

Nikt nie potrafi mi pomóc. Ani alkohol, ani Bóg, ani nawet samobójstwo. Nawet śmierć mnie nie chce…

KOBIETA

Może jednak pozwoli mi pan spróbować?

MĘŻCZYZNA

(zawstydzony spuszcza wzrok)

Jestem prawie trzy razy starszy od pani…

KOBIETA

Nie mówiłam o TYM. Chciałby pan ze mną pójść?

MĘŻCZYZNA

Dokąd?

KOBIETA

Do innej krainy. Takiej, gdzie pan nie będzie się martwił już niczym. Gdzie spotka pan swoją rodzinę i poprosi o wybaczenie.

MĘŻCZYZNA

Narkotyki też nie pomagają. Próbowałem, nie raz.

KOBIETA

Mówię o czymś całkiem innym.

MĘŻCZYZNA

Proszę wreszcie powiedzieć o czym!

KOBIETA

Jest pan pewien, że śmierć pana nie chce?

MĘŻCZYZNA

Czy pani jest… nie, to niemożliwe!

(kobieta uśmiecha się tylko)

KOBIETA

Proszę za mną.

Podchodzi do mężczyzny, bierze go za rękę i wychodzą z mieszkania. Światło gaśnie coraz bardziej z każdą chwilą, a kiedy drzwi za nimi się zamykają, gaśnie całkowicie. Zapala się ponownie chwilę później. Scenografia jest zmieniona, tam, gdzie były wcześniej drzwi, znajduje się okno.