Dramaturgia IX

Tyle ran wciąż oddanych a nagrody nie ma bracie ,

Słowa pocałunki już na zawsze zapomniane ,

Ciężko zacząć od nowa coś zadziałać w tym temacie,

Nie liczymy naszych błędów gdy sukcesy są wygrane ,

Złoto zamienione w błoto brązu,

Świat tak wiruje i wspomina marne plony ,

Choćby trzymać się nadziei nie przeżyje się wstrząsu,

Słodki blask miłości szybko zamienia się w słony,

Gdzie góruje ta obłuda i zamienia się na kwiaty ,

Liczy czas każdy z ludzi wypłacając ceny srogie ,

Prędzej czy później to wszystko i tak wypadnie na straty ,

A staniemy wszyscy na sądzie przed tym samym Bogiem.