"Droga powstaje gdy nią idziesz"

Nie pamiętam kiedy siebie wymyśliłam. Było to może dwadzieścia lat temu, może wcześniej. Wymyśliłam słowa i uczucia. Potem zdałam sobie sprawę, że to nie byłam ja, ktoś inny stworzył mnie na swoje podobieństwo. Wyrzeźbił ciało, uwięził duszę. Było to może sto lat temu.

Krzyczałam ale nikt mnie nie słyszał. Tym nikim byłam ja sama. Głucha na własne wrzaski, stąpałam ścieżkami prowadzącymi mnie do bycia w oddaleniu.

Nigdy nie odwracałam głowy, nie było takiej potrzeby. Przeszłość zawsze była przede mną. Szłam w nią pewna zdarzeń i bólu. Znajome twarze, znajome traumy. Powtarzalność nie bytu bywa hipnotyzująca.

Krzyczałam ale już tylko w sercu. Serce drgało w rozpaczy.

I gdyby pod moimi stopami pewnego razu, ziemia nie pękła spalona słońcem a innym razem lód nie zaczął rysować linii pęknięcia, pewnie bym utonęła, pewnie bym spłonęła.

Życie jest wymagające. Nie chce kompromisów ani płytkich słów. Nie pląsa po łąkach w poszukiwaniu zabłąkanych motyli. Motyle same wiedzą, że chcą dziś być zbłąkane i nie proszą nikogo by ich szukał.

W niezabliźnionych ranach jest miejsce przez które widać pulsującą krew. Swąd nadpalonych mostów wyciska łzy, które dawno już przecież wyschły. Uśmiecham się, diagnozuję – zaburzona percepcja.

Wymyśliłam to wszystko kiedy myślałam o czymś innym. Prężny krok, mętny wzrok. A teraz to całe wszystko zapominam. Razem ze sobą z krzykiem i wędrówką w oddalenie. Przeszłość ciągle na mnie czeka, zamieniła się miejscami z przyszłością. Są z siebie takie zadowolone, zrywają boki ze śmiechu, że dałam się oszukać. A ja zaczynam się śmiać razem z nimi, w tym obłędzie jest metoda – metodę rozpoznaję, obłędu nie dostrzegam.