Drzwi nie drzwiami

Zapukane drzwi na pamięć

Ktoś przyszedł i powiedział tożsamość

Oddały w niepamięć osobę

A w swym drewnie wyryły tożsamość

Śnieżyca piaskowa przybyła

Zabrała drzwiom nabytą tożsamość

Tak puste pozostawione

Zostały same bez blasku i sensu istnienia

Ogień z mrozem dotknęły

Chciały je podeptać, chciały je zniszczyć

Tak, by nikt ich nie poznał

Tak, by nie zaznały radości słońca

Pozostawione już w spokoju

Mogły oddać się w codzienność oraz naprawę

Lecz pozostały dziury

Krzyczące ciągłym przeciągniem wiatru

Umarły one z zapomnienia

Została na tym miejscu mogiła z przekazem

Świadczącą o swoich wadach

Oby i ona nigdy nie odeszła z pamięci każdego