Durnostoj

legenda o Złotej Pustce

znam tę kobietę od pierwszej klasy gimnazjum.

w zasadzie ciągle kocham. nigdy nie całowaliśmy się,

nawet przez pół sekundy nie była moja dziewczyną.

a, oczywiście, chcę!

nie zakładać rodziny, bo po kiego mi taki bajzel.

wystarczy, że ona założyła. i rozłożyła.

a teraz bawi się w jakieś patchworki.

marzę o nadejściu Pana Brzydkiego, który

wygrzebie pazurkami małą przestrzeń tuż pod

realnym światem. i pozwoli nam osiedlić się,

ją – uczyni uległą i bez pamięci zakochaną we mnie.

rok wspólnego życia w ziemnych chmurach za cenę

takiego samego czasu męczarni (gdy łapie pesymizm

– nie śmiem wyobrażać sobie nagród, gratyfikacji

bez czyhających tuż za progiem koszmarnych

konsekwencji niezasłużonego szczęścia).

...dzieje się to, dzieje!...

początkowo trochę obawiałem się własnej reakcji,

że będę wyrzucać jej każdego dnia, chwili, iż jest

(hi, hi, teraz będzie kuriozalne porównanie!) niczym

pluszowa szufelka, na której dobrowolnie się kładę,

by, bardziej prędzej, niż później, wjechać wprost

do martenowskiego pieca. że ten słodki cukierek

ma nadzienie z kwasu siarkowego,

okazywana mi dobroć

niesie za sobą zaduch katowni.

ale jest na odwrót: to ona, czy raczej jej odbicie,

ma za złe, że jestem niczym drewniany brylant,

jak głupi rolnik, co miał zasiać poplon,

a zasiał popiół.

nie tego się spodziewała. brzydzi ją i odstręcza

świadomość nieuchronnego końca, będąca niby

jęk menela nad rozbitą in spe flaszką berbeluchy

(wypadła z dziurawej kieszeni i pikuje

w kierunku chodnika, nie daje się schwycić

w roztrzęsione dłonie).

...Pan Brzydki wciąga w głębszy sen.

nabija rytm pchnięć.