Dusza poety

Dusza Poety Taka jest dusza poety niezrozumiana...wyśmiewana... niepojęcie wyczerpana, nigdy szczęścia nie zaznaje... poszukując wciąż szczęśliwe kraje, których nie ma... Taka jest dusza poety zagubiona...przygnębiona... wciąż pragnąca aby skonać... i prędzej niż inni chce umierać, niepotrzebna jej nic z tego świata zabierać... A gdzie się tylko zatrzyma widząc piękno ,tam gdzie go nie ma... tak bardzo, bardzo się wzrusza taka jest poety dusza Ona muzykę usłyszy w najgłębszej ciszy, i z niej czerpiąc natchnienie... gdy Wam puste nuty w brzmienie ubiera... w tej ciszy co dzień umiera... Ileż to razy już trwoniła myśli na próżno i na daremno... ileż to razy za nimi schodziła w otchłań rozpaczy i ciemność... by potem znowu na barkach swoich, dżwigać wagę tych słów, by ludziom jak kwiaty posyłać ich piękno, w pąkach czerwonych róż...