Dwa tańce śmierci

Dyskusja o samobójstwach zainspirowała mnie do odnalezienia zeszytów, w których pisałam kiedy deszcz uderzał w szyby pociągów:

''Zaopiekujcie się moim psem''

Często byłam tak nieprzytomna że mój pies

Prowadził mnie na smyczy

Gdyby nie wyprowadzał mnie na spacery

Pewnie nie widywałabym nigdy nieba

Przepraszam panowie ale jeśli możecie

To

Zawińcie mnie w dywan i wynieście tam

Gdzie niczego nie ma

Gdzie można siedzieć

Całymi dniami

Gapić się w ścianę

I słuchać muzyki w dobrej

Jakości napisanej

I to wystarczy i niczego się nie czuje

A przede wszystkim niczego się nie pamięta

I nic nie boli

A po nicościach nie ma siniaków

Na przedramionach

I zapalenia żył

Przepraszam panowie ale jeśli to nie problem

To

Zaopiekujcie się moim psem

Zrozumcie mnie

Często byłam tak nieprzytomna że

Prowadził mnie na smyczy

Gdyby nie wyprowadzał mnie na spacery

Pewnie nie widywałabym nigdy nieba

Zaopiekujcie się nim

On wiele nie potrzebuje

''Życie jest piękne''

Czasem matka

Uwieszała się na mnie

Nawet po śmierci

Prosiła żeby inaczej

Żyć po życiu

Miażdżąc mi żebra

Czasem dopinała swego

Była w tym dobra

Zawsze bałam się niezrozumienia i krzyku

Oraz zrozumienia i ciszy

A najbardziej ludzi przekonujących że życie jest piękne

I obfitujące w nieskończone możliwości