Dwojga

Dwie dusze uwięzione

Na zawsze jakoś ze sobą połączone

Nie mogą odnaleźć drogi która wydawałaby się właściwa

Drogi do zakątka szczęścia

Ich dawne błędy poganiają błędy

Kolejny zakręt a za nim zakręty

Zagubieni przechadzają się ulicami małego miasteczka

Myśląc tylko o tym kiedy będą mogli stąd uciec

Ich spojrzenia spotykają się pośrodku niczego

Pustke nagle zastępuje uśmiech.

To właśnie wtedy zrozumieli. Zrozumieli że to nie było ich pierwsze spotkaniem.

Zrozumieli to że znaleźli odpowiedź. Znaleźli uczucia.

Zrozumieli że muszą pozostać obudzeni.

Niepewni jak to się potoczy wiedzieli jedno...

Taka chwila zdarza się tylko raz