Dzban.👤

Jak pusty dzban,

jestem.

Niegdyś wśród profanów,

szyku zadawałem.

Ciągle było mało i mało.

Z rąk mnie wyrywano.

Barłożono na potęgę,

umiaru nie znając

Wykruszyło się,

jest coraz ciszej.

Głowy kułakiem podparte,

myślami zajęte.

Rapty wstydem palą.

Tak upłynął czas dany.

Sybaryci i nieudacznicy,

polegli bez chwały.

Obrastając pajęczyą,

tkwię w tej tawernie,

niegdyś pełnej życia.