dziecko

dziecko rozwydrzone poszarpany wiersz

ile trzeba przejść by dotrzeć do celu

tak łatwo wpaść w dół tak łatwo upadamy

idę pod nogami wysokie progi

świat w koronie płonie nienawiść

człowiek porównuje się do Boga

nie tędy droga która zwęża się jak koniec dnia

światła co raz mniej mniej człowieka w człowieku

niewiele potrzebuję czasem się weselę

płynie w żyłach krew do gardła przykładasz stal

podnieca cię śmierć wojna w głowie

szukam spokoju nie znajduję wojna głód

szukam pokoju nie znajduję w duszy pustostan

zamykam na klucz modlitwy dzięki nim trwam

kto mi pomoże jedynie Syn Boży pełen miłości

człowiek obudzi się lecz w nie w porę

zbadałem wiele spraw dalekich od prawdy

jestem sam ze sobą lubię stan hibernacji

opalam postarzam jasne drewno na pal

osadzam grzechy osadzam sumienie

przecież ty byłeś dzieckiem pamiętasz