Dziecko w ciemności

Podczas długiej wędrówki w mroku łatwo zrazić się do światła, ciemność zaczyna dawać spokój, zaczynamy ją lubić, aż wkońcu stajemy się jej częścią, zagubieni nie chcemy zostać odnalezieni, nie szukamy drogi.

* * *

Słońce zaszło szybko, dni zaczynały robić się już krótsze, wilczyca wyczuła swoją ofiare, i podążyła jej tropem.

Nie spieszyła się, wiedziała że pośpiech może ją zgubić. Była coraz bliżej, wyszła z lasu i skryła się w zaroślach,

trzydzieści stóp od niej nad jeziorkiem siedział mały chłopczyk. Niebo przykrył ciemny koc kłębiastych chmur, a powietrze zrobiło się chłodne, drapieżnik wiedział że stworzenie już mu nie ucieknie, ruszył powoli w jego strone. Z sekundy na sekunde, zwierze było coraz bliżej pleców chłopca, gdy nagle ten odwrócił się i spojrzał w oczy szarej wilczycy. Zwierze poczuło się nieswojo, w małym stworzeniu nie było strachu, jedynie ciekawość, i spokój. Drapieżnik już miał skoczyć, ale nie wiedzieć czemu zawachał się, chłopczyk to zauważył, wstał powoli i poszedł w strone besti, wilk cofną się nieznacznie. Gdy dzieliło ich zaledwie pięć stóp, malec uniósł coś wysoko, to była ryba, wielka co najmniej na łokieć, zastygł na chwile w bez ruchu trzymając ją dwiema rękami nad głową. Nagle mały człowieczek usiadł na ziemi, i uśmiechną się wesoło do wilka. Zwierze podeszło powoli, i zaczęło obwąchiwać chłopca, ten zaś gdy wilk skończył, podsuną mu pod pysk rybe, poczym odszedł powoli, bez rozwagi odwracając się do niego plecami. Zdezorientowana wilczyca patrzyła na niego do czasu, aż doszedł nad brzeg jeziora, dziecko usiadło, i zaczęło pluskać nogami w wodzie. Niewiedzieć czemu wilczyca nie rzuciła sie na chłopca, wzięła rybe, i pomalutku powędrowała w las, już nigdy nie zapomniała zapachu tego dziwnego, małego stworzenia..