"Dziękuję" - Część I, Rozdział 1: Beztroski czas.

Rodzinny dom Chłopca nie był zimnym i ponurym miejscem. Nie pokrywała go pleśń, grzyby, nie było w nim wilgoci. Nie było ani biednie, ani bogato. Tak długo jak był dach nad głową, tak długo jak było co jeść, a matka miała swoje pociechy, dom był zaiste pełen życia, pełen szczęścia które niezwykle ciężko opisać. Dom wykonany z drewna dębowego, w którym podłoga była z kamienia, stanowił solidny fundament w ich życiu codziennym. Każda belka domu, każdy kamień w podłodze wydawały się pamiętać pokolenia, które budowały życie w tej ziemi. Dom był schronieniem przed światem – miejscem, gdzie nie docierały troski. Meble w dzisiejszych czasach byłyby nie tyle co antyczne, ale i zabytkowe, szczególnie piec w którym paliło się drewnem i węglem. Całość wnętrza domu przypominała piękne odzwierciedlenie starych domów słowian. Każdego dnia letniego, jesiennego i wiosennego, ojciec ciężko pracował na polu przy złotych plonach, które obdarowywały ich obfitością jego starań. To nie tak, że tylko ojciec pracował. Byli jeszcze sąsiedzi, którzy czasem kłócili się z ojcem, lecz tak często jak się kłócili, tak często sobie wybaczali. Ich praca w polu była ciężka, a zatem pełna podziwu. Matka zawsze czekała na powrót męża z gotowym daniem, aby wynagrodzić mu trud spędzony w pracy. Jej miłość wobec chłopca i jego rodzeństwa nie znała granic, była prawdziwym aniołem zajmujący się zgrają smyków. Czasem wpadały do nich dzieci z sąsiedztwa i porywały na jakiś czas jej pociechy. Zabawy w polu, gonitwy, zabawa w szukanego, walki na kije i wiele innych było ich sposobem na zabicie nudy. Pola niezwykle rozległe wymagały wiele pracy, a więc czasem nawet i chłopca z rodzeństwem brano do pomocy, aby chociażby wypasać bydło i je przypilnować.

Nie raz widziano, jak dzieci bawią się na rynku wsi, a to zaczepiają dorosłych by do nich dołączyli, a to robią psikusy innym... Choć czasem bywali wredni, tak życie bez nich w wiosce byłoby ciche i dość ponure. Dość często odwiedzano las i spędzano w nim wiele godzin za dnia, a czasem nawet i nocowano w nim widząc w lesie swego rodzaju przyjaciela. Las bowiem był blisko, nie raz można by rzec, że o rzut beretem do najbardziej wysuniętego domu w stronę właśnie lasu. Nie były to czasy w których dominowałaby era elektryczności. Były to czasy bardziej odległe, gdzie urodzaj pól był na wagę prawdziwego złota, a pola te były niemal błogosławieństwem mogłoby się zdawać, że przez samego strażnika plonów i urodzajów.

Zawsze kiedy mama wałkowała ciasto, wołała kogoś z jej potomków. Do kuchni przybiegł nagle zawołany czułym matczynym głosem chłopiec. Uśmiechnięty, stanął przy wysokim blacie stołu. Oparty o bok matki, położył dłonie na blacie. Z uśmiechem spoglądał jak jego mama wałkowała ciasto. Każde spojrzenie matki, każdy jej uśmiech wydawały się mówić, że wszystko na świecie jest na swoim miejscu. Chłopiec czuł się bezpieczny – jakby nic nie mogło zburzyć tej codziennej harmonii. Nagle, kiedy przerwała pracę swoich rąk, spojrzała na niego z tym samym ciepłym uśmiechem, który zawsze ukazywał szczęście i ciepło. Palcem u dłoni, szybko, ale delikatnie, zostawiła mu ślad mąki na nosie. Chłopiec zaczął się śmiać. Po chwili wziął proszek do rąk i oznaczył nim biały fartuch mamy, na co ona zareagowała radosnym parsknięciem. Został podniesiony i dany na krzesło, aby lepiej widział stół. Mama pilnując by nie spadł, razem rozpoczęli wałkować ciasto.

Kiedy tylko był czas, ojciec uczył swoje pociechy wielu rzeczy, które w przyszłości miały im się przydać, kiedy przejmą jego rolę. Był niezwykle cierpliwy, potrafił bardzo dobrze wytłumaczyć swoim synom i córkom, co i jak robić. Był wzorem do naśladowania, głową rodziny. Strażnikiem pilnującym bezpieczeństwa. Ojciec był jak dąb – mocny i niezłomny, szczególnie dla Chłopca jego obecność była gwarancją, że żadne zło nie zbliży się do ich domu. Czuł dumę, patrząc na niego przy pracy, i marzył, by kiedyś stać się jak on.

Dla Chłopca ojciec i matka byli autorytetami, których nikt nie był w stanie podważyć. Życie w wiosce było spokojne, czas płynął swoim tempem bez pośpiechu i lenistwa. Rankiem słychać było pianie kogutów, a zapach świeżo upieczonego chleba unosił się w powietrzu. Wieczorami dzieci zasypiały przy blasku księżyca, a nocny wiatr śpiewał swoją pieśń o spokoju. Dni i noce takie jak te, były ciepłą codziennością w tych stronach, a dom pełen miłości i troski był wszystkim czego chłopiec i jego rodzeństwo pragnęli. Tylko czasem wiatr niósł w sobie coś dziwnego, jakby cichy szept spoza granic lasu. Ale nikt w wiosce nie chciał o tym mówić, bo takie dni, pełne światła i spokoju, wydawały się wieczne...