dziewczyna i kasztany

Komentarze (10)

• 
  pansowa 11.10.2021

  Iga, rozchmurz się wreszcie.
  Tylko nieliczni mają to, co chcą. O czym marzą.
  O tym choćby napisałem to ostatnie opko.
  Reszta będzie żyła pomimo.
• 
  IgaIga 11.10.2021

  paniesowo - toż jestem rozchmurzona jak niebo na Kanarach. A wiersz... mimochodem :)))
• 
  Jacom JacaM 11.10.2021

  dopowiedzenie niepotrzebne ;-) tak oszukuje się głód.....i wystarczy
• 
  IgaIga 11.10.2021

  Jacom JacaM - może i racja... Dzięki:)
• 
  Dekaos Dondi 11.10.2021

  Igalga↔Hmm... wszystko po dawnemu. Wesoło nie nie jest... ale ładnie napisane. Chyba jedyny optymistyczny akcent, to↔"większy ważniejszy"→chociaż nie zawsze:)↔Pozdrawiam:)↔%
  wspomnieniem→chyba?
• 
  Trzy Cztery 11.10.2021

  IgaIga, w tej chwili jest chyba za dużo różnych elementów w jednym tekście. Trudni i go scalić, ułożyć w swojej głowie. W moim odczuciu wiersz mógłby składać się tylko z trzech pierwszych strofek, albo - już inny wiersz - z wszystkich, które pozostaną po odrzuceniu pierwszej. I jeszcze trzeba by pomyśleć nad szczegółami.
  W tej chwili coś tu nie gra (dla mnie).
  
  A tak na marginesie - zastanawiałam się nad dwiema rzeczami.
  
  Nad tą cząstką:
  
  chciałam zdjąć szron z twoich skroni
  ale dłonie mam zimne
  usta pełne wersów
  
  - dlaczego dałaś tu "ale"? Przecież, gdyby było tak:
  
  chciałam zdjąć szron z twoich skroni
  dłonie mam zimne
  usta pełne wersów
  
  - brzmiałoby to ciekawiej. Masz dłonie zimne, więc łatwiej zdjąć ten szron. On się nie rozpuści, nie zmoczy skroni, jak w przypadku dłoni ciepłych. A wersy w ustach byłyby jak dodatkowe narzędzia. Jak małe nożyczki, małe cążki, pęsetki. To byłyby fajne wersy!
  
  Druga cząstka, która mnie zainteresowała, to ta z puenty:
  
  rozerwij mgły
  
  zachowaną gdzieś nicią babiego lata
  przytwierdzone do oczu
  
  - wyobraziłam sobie postać z jakiegoś obrazu (może Beksińskiego!), postać idącą przez zmarznięte, lecz jeszcze nie zamarznięte łyse pole, po grudach ziemi, i ciągnąca za sobą mgłę, wielka jak ogromne prześcieradło, taki jakby żagiel, a ta mgła przyczepiona jest grubymi jak sznury nićmi babiego lata do gałek ocznych. Ooo...
  
  W zasadzie teraz, jak to sobie wyobraziłam, mogę też wyobrazić sobie taką chłodną dziewczynę zdejmującą zimnymi ustami (pełnymi narzędzi w postaci wersów) szron z chłodnej skroni mężczyzny.
  
  Lecz żeby te dwie postaci się spotkały, trzeba by stworzyć trzeci wiersz, wyrzucić sporo ze środka. I te kasztany z tytułu. One nie pasują do żadnego z trzech wierszy (no, może do pierwszego, tego najzwyklejszego, złożonego tylko z trzech pierwszych strof i z niewyrzuconym, słabym trochę, "ale").
  
  Teraz jest lekki chaos.
• 
  IgaIga 11.10.2021

  Ale ja chce stopić ten szron! :D
  A co do mgły na oczach... Gdyby opadła... może ten ktoś by zauważył peelkę? To wcale nie takie trudne. Wszak nić babiego lata jest bardzo delikatna.
  
  Troszkę inaczej widzimy ten tekst, ale na tym polega piękno poezji. Dzięki!
• 
  Trzy Cztery 11.10.2021

  A, stopić! To co innego niż zdjąć. Zdjąć to raczej go nie naruszyć. Stąd moja interpretacja. Myślałam o zdejmowaniu, igiełka po igiełce, bo nie napisałaś "stopić", a właśnie... zdjąć.
  
  Co do mgły "przytwierdzonej do oczu nicią babiego lata" - nie jest ona "na oczach", a w jakiejś od oczu odległości. Nić ma zwykle swoją długość. Nić babiego lata - przynajmniej 20 cm., ta z krótszych. Dlatego sobie pomyślałam o tej mgle, jako ciągniętej przez gałki:)
• 
  kikimora 13.10.2021

  Smakuję ten wiersz i nasycić się nie mogę. Piękna liryka; jest w niej wrażliwość, czułość i moc. Nie wolno do niej podchodzić dosłownie.
• 
  Maurycy Lesniewski 14.10.2021

  Takie lubię! Takie mnie siem podobują! :)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania