Dzisiaj kocham Cię mniej

“Dzisiaj kocham cię mniej”. Od dwóch tygodni chodzi za mną to zdanie. Nie mam pojęcia dlaczego.

Zastanawia mnie jednak, czy jest to możliwe. Czy miłość do kogoś może skruszeć tak, by po dwudziestu czterech godzinach odbudować się, jak cienka rana, którą mężczyzna z nieuwagi robi sobie przy goleniu. Nie zrozum mnie źle. Ważność drugiej osoby pozostaje bez zmian. Blaknie jednak w nas coś, co i tak ma wiecznie niewyraźny kolor. Bo w końcu miłość dojrzewa całe życie.

Kolor. Tak, to dobre porównanie. Wymyśliłam je teraz i jestem z niego cholernie dumna.

Miłość to linia koloru na płótnie, my jesteśmy malarzami, kolor z czasem blaknie, i w jakiś sposób musimy go odnowić, poprawić, odświeżyć. To na swój sposób pocieszające, że poprawa jest możliwa, i smutne jednocześnie, bo gdy zastanowimy się głębiej, to mamy świadomość, że pod tą świeżą warstwą “pasteli”, są poprzednie słabe, niczym nasze słabości, które ktoś kiedyś może odkryć.

Nie ważne. Moje myśli ostatnio nie żyją w zgodzie z logiką. A może żyją, i to za bardzo…

Przypomniałam sobie, jak niedawno leżeliśmy razem w łóżku. Położyłam się na boku, przodem do Ciebie, skulona pod twoją brodą, jak gdybym chciała schować się w tobie przed światem. Docisnąłeś mnie do siebie. Pojękiwałam przez chwilę ze szczęścia, zadowolenia, wygody. Po kilku głębszych wdechach odpłynęłam, zasnęłam, pozwalając Ci być w jednej z najlepszych chwil w moim życiu. Wiem, że dla mężczyzny nie liczy się nic tak bardzo, jak między innymi bezpieczeństwo i spokój jego kobiety.

Mam czasami wrażenie, że noc nadchodzi tylko dla nas. Ktoś namalował ją i poprawia codziennie, żebyśmy mogli w pełni jej kolorów się sobą cieszyć. Najbliżej, intymnie. Tak, jak dzień nam na to nie pozwala.

Tak, noc to obraz, a my jesteśmy jego częścią, fragmentem. Powiedz mi, czy kiedyś stracimy swój kolor?

Piję kawę, na dworze pada deszcz.

Niebo jest półmroczne, szare. Kocham tą szarość.