po zachmurzeniu

podzieliło nas trochę bólu, może jeden spalony łącznik,

na pewno brak światła.

po omacku trudno określić, kto człowiekiem.

nie pomagała też bezsenność. oparta o brzeg łóżka,

napędzała niepokój. w tym wszystkim coraz mniej było poezji.

na siłę pchało się życie.

z wierzchu nic się nie zmieniło, przyklejony uśmiech odwalał dzień,

jeden, drugi. niepotrzebny stał się deszcz.

popłynęło rutyną.

wieczorami palce snuły się po klawiaturze z wierszami do szuflady,

jakby tęsknota stała się zawstydzeniem.