Dziwna Mikstura Życia

Na niebie chmury z wanilii

Pędzą ku wieczności.

Ty, jeden z tych nielicznych,

Na ustach innych gościsz.

Nadzieja dziewicza, płocha,

Kwiatek herbaciany kocha.

I wznosi się, i opada,

Darmowa marmolada.

Plotki się niosą z cnotą w parze,

Ten wiersz to dziwna mikstura,

Bo życie nie jest proste.

Ty masz zagłoskę.

A ich jest tak wielu,

Niezłomnych przyjaciół.

I wiedzą, i siedzą, i jedzą –

Lecz tobie nie powiedzą.

A słońce barwi horyzont purpurą,

Zbyt szybko przemija ta chwila.

W otwartych dłoniach trzymasz wciąż iluzję,

Choć prawda powoli rozkwita.