Dźwig - część 2.

Świat dźwigowy obcym bywa

On sam złym siebie nazywa

"Jestem wielki, jestem mały,

ciągle niezdecydowany"

Ciągle obcym w sobie samym

Raz się wielkim jest, raz małym.

Takiż to los niespokojny

Bywa gdy byt niepokorny.

A dźwig świat swój rozbujały

W rzeczywistość wplata cały

Rzeczywistość sroga, dzika,

Cała już powoli znika.

On zatacza się i chwieje

Już nie może, oszaleje

A to nie jęczmienne kłosy,

Nad polami go uniosły.