Echo lasu

Powietrze jakby same było żywe,

Stąpając między drzewami uważasz,

Aby nie nadepnąć na szyszkę, siewkę.

Tu na świat masz inną perspektywę,

Błędów z miasta nie powtarzasz,

Najchętniej uciął byś sobie drzemkę.

Wiatr lekko muska twą twarz,

Igły sosen ranią dłonie,

Piasek miesza się z glebą,

Pokoleń drzew to cmentarz,

Życie traci swą monotonię,

Dąb natury starą rzeźbą.

Pnie się wysoko ponad chmury,

Szukając wśród nich otuchy,

Lecz jest samotny.

Dla nas to może i bzdury,

Kiwają nim wiatru podmuchy,

Rośnie on ponad inne drzewa - jest zraniony.