Ekfraza reprodukcji

Z/Płciom z wyjściowej liczby 2, spełniającym się z odwiecznej chiejby, w literaturze i na obrazkach o treści cielesnej/

Pan Pawełek przegrał do mnie w karty trzydzieści ha, ale bez stodoły cenniejszej od ojcowizny. W niej to w tydzień wymłócił cztery sąsiadki, hodujące karpie siostry, zazdrosne o miłosną drgawicę. Najmłodsza, rozdarta została sołtysem. Odkupił ziemię za tę powiastkę.

Jako podrostek został wysłany do sąsiada po ręczny siewnik buraków. Zaraz po nim na podwórzu pojawiła się wyperfumowana sąsiadka, ciągnąc na sznurku od wieszania niewymownych bydłującą się, jedyną żywicielkę, do nieosamotnionego we wsi buhajka. Nielicencjonowanego w tym konspiracyjnym punkcie kopulacyjnym, wyjątkowego szczęściarza. Ogniwo ewolucji krzyżowanej rasy z jeszcze niemodnym kółkiem w nosie, wspięło się ponad okazjonalnie wyszorowany zad, ze staroświecką nałęczką, płatem piany z nozdrzy. Oblubienica wygięła się w łuk, konstrukcję do przenoszenia obciążeń istnienia. Niewidzialna siła, piorun grzmocący ostatnie drzewo, na którym siedzimy, doładowywała rosnące napięcie.

Po drugim nabiegu gospodarz zawyrokował – starczy.

A według mnie, to jej jeszcze mało – powiedziała wdowa, z tej samej strony bólu, co Łaciata i Pawełek, bez prawa głosu w przeładowanym śliną gardle.

Jeszcze tego roku został pogromcą byków w szkole rolniczej, internatowym łamaczem serc. Na chwilę obecną nie widzi świata poza ślubną, kochającą tak, że ledwo nadążą odbierać i musiał wstawić sobie protezę stawu biodrowego. Przerżniętą ze mną w oczko odda po żniwach.