Elegia o chłopcu pełnym afirmacji

Ziemio nie kryj mojej krwi, iżby mój krzyk nie ustawał.

Księga Hioba (Hi 16, 18)

Niewiele wiadomo o tym człowieku.

Tak naprawdę tylko tyle, że jest autorem poniższego listu.

Szanowni Państwo Naziści,

w pierwszych słowach mego listu pragnę z tego miejsca wyrazić swą szczerą wdzięczność, iż w

mijającym roku pozostałem przy życiu ja oraz moja najbliższa rodzina. Wiem, moje życie oraz

zdrowie nie są wiele warte, na pewno znacznie mniej niż Wasze, jednak jakoś przywykłem już do

niego i nawet, rzec by można, polubiłem je. Jestem doskonale świadom swoich rozlicznych

niedostatków na poziomie psychiki, intelektu oraz jakże ułomnego ciała. Ciężkim grzechem byłoby ignorowanie faktu, że ktoś ma bardziej wzniosłe myśli, lepiej rozwinięte zdolności społeczne, bardziej gibkie ciało, a drugi jest obarczony nerwicą, skłonnością do alkoholizmu, erotomanii, hazardu, autoerotyzmu czy innych ciężkich przywar. Taka osoba w najlepszym razie jest wysoce nieestetyczna i rani tym uczucia otoczenia, a w najgorszym razie - może być dla tegoż otoczenia niebezpieczna. Pragnąłbym również odnieść się do wysuwanych czasami wobec Was zarzutów o ksenofobię, jak również inne fobie (np. homofobia). Niby jakim cudem osoba silna, piękna, zdrowa, mądra, z niemalże doskonałą kompozycją genów miałaby odczuwać lęk wobec kogokolwiek? Owszem, może czuć uzasadnioną odrazę albo przynajmniej dyskomfort - ale mówienie o jakiejkolwiek fobii jest absolutnie niedorzeczne. Totalny absurd!

Chciałbym również podkreślić, iż w pełni świadom jestem, jak wysoce niewskazane jest, aby moje geny ulegały dalszemu rozprzestrzenianiu, tym bardziej wdzięczny jestem, za wielkodusznie daną mi możliwość pozostania przy życiu jeszcze trochę. I z całą stanowczością potępiam swego brata Icchoka Malmeda za jego haniebny czyn, gdyż pod żadnym pozorem nie wolno niszczyć tego, co piękne, mądre i silne. Żałuję, że wylał swą żółć, swój jad, miast przezwyciężyć swą słabość i przekuć ją w miłość... Z całego serca przepraszam Was za niego i za jego bezmyślny postępek. Głęboko wierzę, że Historia go jednoznacznie potępi i na zawsze wymaże jego imię, tak samo jak Wy wymazaliście jego ciało spośród ludzkich istnień. I oczywiście nie uważam, byście powinni przepraszać za to, że wcześniej zdecydowaliście, iż jego rodzice powinni dokonać swego żywota - mieliście do tego pełne prawo. Najwyższej pogardy są wszelcy uzurpatorzy zrównujący wszelkie życie ludzkie, postulujący agnostycyzm i zdanie się na werdykt boski. Wszyscy mamy bowiem oczy, uszy i inne zmysły (nie każdy w równym wymiarze) i nie wolno nam się zrzekać prawa wnioskowania na bazie tychże zmysłów, nie wyłączając wnioskowania heurystycznego. I wdrażać te wnioski w życie - nawet jeśli skutkiem tego wdrożenia jest czyjaś śmierć - nie każde życie jest przecież potrzebne, nie oszukujmy się, że jest (owszem, może trochę głupio zginąć przez niedopracowaną heurystykę, ale to trochę jak z motoryzacją - czy należy zaprzestać używania samochodów tylko dlatego, że zdarzają się wypadki?). Afirmujmy nasz piękny świat, afirmujmy każdy gest, afirmujmy każdy werdykt - może w tej afirmacji wykuje się nasze osobiste piękno i siła? Może dzięki afirmacji uda się nawet tym słabym spośród nas stopniowo dojrzeć i wyewoluować na prawdziwego Człowieka przez duże C albo nawet U Umlaut? Dlatego w całości odrzucam wszelkie ohydne próby splugawiania rzeczywistości, jakich podejmują się pseudoartyści - na przykład ci klasyfikowani jako brutaliści czy nowi brutaliści. Nie wiem, czy warto zniżać się do opluwania tej obrzydliwej uczty brudu - może lepiej po prostu przemilczeć? A już na pewno nie wystawiać w teatrach.

Wierzę, że jedynymi prawdziwymi środkami wyrazu są radość i piękno. Dlatego pragnę złożyć

wszystkim w nadchodzącym Nowym Roku wszelkiej pomyślności - byście odnaleźli w sobie siłę do bycia sobą, do uporczywego czynienia świata jeszcze lepszym miejscem. Serce me przepełnia miłość, a dusza śpiewa... to Wam dedykuję tę przepiękną, skoczną piosenkę:

"From the ruins risen slowly

To the future turned we stand

Flourish in this blessing glory

Flourish, German fatherland"

(To nagranie niemieckiego zespołu muzycznego Alphaville pod tytułem "To Germany with Love" - na pewno bez problemu znajdziecie je w internecie)

To juź koniec tego listu. Nie był podpisany. Kończy się jakimś niezgrabnym, jak dla mnie,

nawiasem... Jak tak się trochę zastanowię, to znacznie lepiej pasowałoby mi odwołanie do utworu „Uprising” zespołu Muse:

"They will not force us

They will stop degrading us

They will not control us

We will be victorious”

To też całkiem łatwo znaleźć w internecie.