Erzac

co dzień

składam puzzle

z tych samych elementów:

rozczesujesz włosy

czarne jak heban

przeglądając się w tremo

malujesz usta

ciemną szminką

przeglądając się w tremo

co noc

okrywam się

twoim cieniem

wszystko

niemą pustką

bez ciebie

Komentarze (7)

kigja 05.09.2021

Nie wiem dlaczego, ale skojarzyło mi się ze stylem innego użytkownika, ale jakby level wyżej.
Podoba mi się.

Damian Fender 05.09.2021

A imię moje czterdzieści i cztery. Dziękuję za opinię. Pzdr.

Trzy Cztery 14.09.2021

Bez ostatniej. Za dużo napisałeś wcześniej, żeby dawać na koniec taki banał, zresztą, wobec całego wiersza, nieco kłamliwy.

Damian Fender 14.09.2021

W sumie racja. Można śmiało zawrzeć puentę w:

co dzień
[...]
bez ciebie

Pzdr.

Trzy Cztery 14.09.2021

A mi się podobają dwie cząstki - ta z włosami jak heban, i ta z ciemną szminką, zawarte między dniem i nocą, a też to, że te włosy jak heban i szminka tworzą cień. Ciemność układana (puzzle), i cień, którym się przykrywasz, wcześniej go budując z czegoś, co jest w dziewczynie mroczne, tajemnicze. To by wystarczyło.

Damian Fender 14.09.2021

Ja tutaj nie zbudowałem żadnego cienia z niepoznanego. To namiastka, surogat, substytut miłości, którym samotny mężczyzna karmi się wizualizując codziennie swój ideał kobiety(patrz. tytuł wiersza). Tyle pozostało z twojego drzewa poznania owego liryku. Idę. Bo już pozdrowiłem.

Trzy Cztery 14.09.2021

Damian, układanie puzzli to jest budowanie. Jest, czy nie jest?
Ty tu jednak budujesz. Budujesz obraz swojego ideału kobiety, żeby ten ideał, jak piszesz - zwizualizować.
Cień bywa tylko namiastką. Tak?
No, to o tym jest ten wiersz, tak jak piszesz, i tak, jak ja go zrozumiałam. Chyba.
Podoba mi się bez ostatniej cząstki, co zrobić, tak jest i już. Napisałam, dlaczego.
(A idź, idź. I wróć z czymś nowym. Kiedyś, Do zobaczenia).

Erzac

Komentarze (7)

Napisz komentarz