etyka HEROiczna

W ogniu wojny, tam człowiek zmienia się w ponury cień,

Etyka heroiczna jak światło w ciemności tli się w każdy dzień.

W sercach tych, którzy mimo zła, bólu i rozpaczy,

Trzymają się zasad, które ciemny mrok im tłumaczy.

Gdy krew na rękach, a oczy łzami płyną,

Heroiczne czyny jak kwiaty wśród ruin kwitną.

Nie dla chwały, nie robią tego dla sławy,

Lecz dla ludzi, dla serca, dla duszy, dla sprawy.

W okopach, gdzie strach rozlewa się jak cień,

Bohaterowie stawiają czoła żaden z nich to leń.

Nie tylko walcząc, nie tylko ginąć, ale ratując,

W biedzie, głodzie, wciąż nieustannie pomagając.

Choć wojna czyni z ludzi dzikie zwierzęta,

Etyka heroiczna jest czczona tutaj jak święta.

Gdy świat szaleje, oni stoją temu zdecydowanie wbrew,

Za ludzką godność, za dzień, za noc, za ich własną krew.

Wicher wojny szaleje, lecz oni twardzi jak skały,

Trzymają się wartości, choć inne już poupadały.

W ciemności szukają nieustannie światła,

Heroiczna dusza nieugięta wśród płomieni kwitła.

Niech ten wiersz przypomni, że mimo zniszczenia,

Etyka heroiczna jest wciąż żywa, pełna dla nas znaczenia.

W sercach tych, którzy w mroku odnajdują drogę,

Być bohaterem, nawet gdy świat traci swą urodę.