farba do włosów

zza okna patrzysz na drogę

choć jej już dawno nie ma

czas rozmienił plany na drobne

brzęczą w puszce żebraka

pod wielkim pustym kościołem

wszystkie niebieskie motyle

wróciły z brzucha

do zapomnianych kokonów

jakby się miały odrodzić

początkiem końca

miłość rzucona na ścianę

blednie razem z farbą

zdjęcia jak blizny przypominają

że coraz trudniej wstać z krzesła

odetchnij proszę

między siwizną a śmiercią

jest jeszcze miejsce na piękno