Fazy serca

Smutek to pierwsza kwadra,

by w sercu nie została żadna zadra.

Gdy ostrze noża przebija cień,

księżyc zajdzie — zostanie tylko nadzieja na lepszy dzień.

Napięcie rośnie w jego blasku,

nocą pulsuje w srebrnym brzasku.

Każda faza to krok ku ciszy,

gdzie ból jak fale — przychodzi, a potem się wyciszy.

A serce już w nowiu spocząć,

(w ukojeniu/nicości) gotowe,

jak ziemia snem pod śniegiem utulona —

na nic już w niej roślina ukorzeniona.

Czasami chęć umierania

jednako silna z walką bytu o głębię przetrwania.

Tak sobie trwa w jaskółczym niepokoju,

bez pracy i znoju.

Przyłóż żar tylko szybko,

niech się wypiecze to, co wynikło.