Fenix

Sposób niemyślenia należy przemyśleć

Oszaleć, by w społecznym chaosie nie mdleć

Kiedy czas przypomina błądzącą ćmę

A chwila jest iskrą, która spala

własne imię, hańby

Nie ma miejsca wtedy

Na rzeczywistość

W której wszystko ginie

Jednak, czy sam wtedy sobie nie zawinię?

Patrząc w lustro widzę krople deszczu

Nazywającą mnie

prześmiewczo „świerszczu”

Szukam odłamka światła

Służącego jako nowych dni tła

Może jednak odpowiedź jest w milczeniu

A to co mówię ulegnie zapomnieniu