Filarczyk

I odszedł, dnia jesiennego, stary druh Filarczyk.

We wsi Dąbki, był znany z tego, że bez butów chadzał i za kołnierz nie wylewał.

-Bo tak, mnie wygodnie,- to tłumaczył.

Teraz w łożu z dęba, wyścielony leży.

Chłopstwa garstka, różaniec odmawia - a, żeby!...

I zanieśli go na cmentarz, ze słuszną powagą.

Teraz niech tam, uleguje jego ciało.

Modlitwy za niego... - nigdy mało!

Buty lśniące w komodzie, nie zostały nigdy noszone.

Filarczyka życie! - już przechodzone.

A radują i cieszą się w niebiosie - że on już u nich...

Nie w przydrożnej fosie!!!