Front się załamał. Morale na dnie

Światło, co kiedyś lśniło w naszych oczach,

Zgasło w popiele, zamieniając marzenia w proch,

Na polach bitew, gdzie nadzieja się rozpada,

Noc zimna i cicha pochłania nasze tchnienie.

Front się załamał, a z nim serca nam krwawią,

Bracia w bólu, trwoga w oczach, w sercach cienie,

Morale na dnie, bo wojna bez końca, bez litości,

Zabiera nam młodość, spokój, nasze sny.

W dłoniach trzymamy broń, lecz dusze są bezsilne,

Każdy krok to walka z samym sobą, z losem złym,

Jak liście na wietrze, rzucani w objęcia śmierci,

Gdzie nadzieja, gdzie wiara, gdzie życie - brak odpowiedzi.

A jednak w tych cieniach, w zimnie tego mroku,

Wciąż błyska płomień, iskierka nadziei,

Bo choć front się załamał, i choć morale na dnie,

W sercach żołnierzy wciąż płynie nieugięta wola.

I choć może już nie będzie powrotu do domu,

Tam, gdzie serca czekają, miłość nie zgasła,

To w tej bitwie ostatniej, w tym ostatnim uderzeniu,

Pamięć nas ocali, choćbyśmy mieli upaść na dno.