Gawrony

Odleciały gawrony,

tak zniknęły z roku w rok,

żyją przecież z dwadzieścia lat,

a kto wie gdzie teraz są,

Święta skończone,

i już dawno nowy rok,

a ja włóczę się po parkach,

nad rzekami siedzę wciąż,

Czarne jak więgiel,

bujne jak kwiaty,

siadają tysiącem,

w tajemnice bogatym,

na miasta trawach,

wysokich topolach,

stroją nam szarość,

w stepowych taborach,

lecą ze wschodu,

dokładnie nie wiem skąd,

wschód jest bezkresny,

niestworzony z naszych rąk,

Gdzie dzisiaj,

jest ten cygański cyrk,

może chociaż na chwilę,

wywoła radość oczu twych