Gdy nie ma nas, to więdną róże

Masz tyle w sobie, lekkość i słowa,

i cala jesteś jakby wyśniona. Czytam i czytam

ten wierszyk mały, pierwsze twe kroki, nieśmiałość,

smaki.

Choć uciekałaś, to cię znalazłem – w cudzych ramionach.

Kochałaś taniec – bolało bardzo, gdy na parkiecie

tańczyłaś na złość. Byłbym zapomniał, jak większość z tych dam,

gdybym potrafił zostać tu sam. I pewnie nigdy mnie nie zrozumiesz,

chciałem jednego, tylko byś była, czasami

przy mnie.