Gdy opadnie kurz...

Byli jednością, niczym skała, nie potrzebowali niczego, powietrza, słońca, deszczu, mroku. Nic nie mogło już ich zranić bo byli jednością. Wierzyli w jedną rzecz, że muszą ptrzetrwać aby zaznać spokoju. Padał lodowaty deszcz, momentami lód, lecz oni go nie czuli, bo byli jednością. Deszcz grał im na zbroi ostatnią piosenkę na pozegnanie. Chorągwie żałośnie łopotały na mizernym wietrze. Słońce znikło dawno temu, nie chciało tego oglądać, tą rzeź, tą masakrę, to klęske. Było ich tysiąc, nie znali się, ale dziś byli jednością. Przypisywała im jedna idea. Wygrać. Oddać życie za co kochają. Oddać swe życia w objęcie Morfeusza, aby tylko dać szansę dla nowych istnień. Byli skałą, murem miasta, ostoją wiary. Mieli jeden cel, wygrać, pokonać ich. Walczyć przeciwko nim. Niszczycieli co jest dobre w życiu. Niszczycieli wiary, miłości, nadzieji, pokoju. Dla nich nic nie istniało, oprócz zniszczenia. Było ich dziesięć tysięcy, byli jak plaga, zaraza, pożoga. Kochali tylko zniszczenie. Czekali na sygnał. Czekali na zniszczenie ich ideaów. Nastał błysk, huk. Burza dała sygnał. nastał chaos, dziki szał, piekło. Dla nich to było całe życie. Dla deszczu sekunda. Nie było już muru, skał, gniewu, szału, plagi. Były tylko ideały. Nie było jednostek, żołnierzy, królów, kapitanów.Zostały tylko ideały, które mają przetrwać za cenę życia. Taka jest cena ideałów dla których warto żyć. Nikt się już nie boi, cieszy, panikuje. Wiedzą co warte dla nich jest. Wszystko zostało położone na jedną kartę. Deszcz ustał, chmury odeszły, mrok zanikł. Słońce otworzyło oczy aby ujrzeć jak skończyła się walka o ideały. Co ujrzało, do dziś nie zapomni. Ziemie spowił szkarłatny blask i resztki wiary gnijące, umierające od strzał i mieczy. Dziś niektóre ideały umarły, niektóre przetrwały. Nie nam oceniać które słuszne, które nie. Pamiętajmy za jakie oddano życie. Przetrwały do dziś i każdy powinien pamiętać. Gdy opadnie kurz, zostanie cię widok doliny nadzieji, przelanej krwi, za co warto walczyć.

Gdy opadnie kurz...