Gdybym tylko wiedział...

Gdybym kiedyś wiedział,

że ciało błędy pamięta

i kostusze zaszepta.

Gdybym kiedyś wiedział,

że jej dwa razy mówić nie trza.

Używki omijał,

nie jadł tylko wieprza.

Krótki, jak chwila, lont -

gasiłbym od razu,

nie dając upustu temu,

co ktoś w dziecku napsuł.

Gdybym kiedyś wiedział,

nie szczędziłbym sił i nakładu,

żeby mieli wszystko,

a nie tylko me nazwisko...

Gdybym kiedyś wiedział,

że potrafię kochać,

tak mocno jak piszą ci,

co dzisiaj milczą,

ich utwory krzyczą.

Twórczość doskonała,

epopeja wielka.

Moja nie tak piękna,

w prostocie ujęta,

łzawa historyjka,

kartka przemoknięta.

Dwóch odbiorców starczy,

niosą mnie na tarczy.

Gdybym kiedyś wiedział,

że będą mi wszystkim.

W oczach mają wszechświat -

bezkresy przemierzam,

zagubione galaktyki miłości szturmuję -

bez kompasu i map,

trochę się weń gubię.

Nikogo tam nie było,

nie dane jej było.

Ja kosmonautą, pionierem i duszy uzdrowicielem,

pierwszy miłości jej dałem -

po stokroć odzyskałem.

On zaś doskonały,

choć ja nieudany.

Silna postura, lokiem zdobiona,

myśl ukształtowana,

umysł championa.

Dłonie me niezgrabne,

lecz miłością pełne,

więc rzeźba wspaniała,

mocna, abstrakcyjnie radosna.

Samodzielna i ponad przeciętną inteligentna –

w skale wykuta,

wszystkie dzieje pamięta.

Podróż się już kończy,

ciało mówi stop.

Gdybym kiedyś wiedział...