Gdzie on, widział go kto?

Ten, któremu dziecięce rączki ścielą kwiecisty dywan

z płatków w koszyczkach tulonych

do ukrochmalonych niewinną bielą sukienek.

Szczęść wam boże, żołnierze i poleciały… anioły śmierci za wielką rzekę.

Jak im bóg poszczęści, to wrócą krwawym echem rozpaczy matek, co też synów żegnały proszącym

- szczęść boże.

- Iwan, to ty? - tak, żyję, dzięki bogu.

- A to kto tu? - Olena, obok rozszarpanej mamy…

A dlaczego nie:

- Iwan, to ty? - tak, żyję, dzięki bogu.

- A to kto tu? - Olena i strzępy jej mamy, dzięki bogu.

Tak koszmarne, wymodlone obrazy, będą wracać we snach morderców i ofiar, w imię jedynego, wspaniałego, święcanego kwieciem z koszyczka tulonego

do, niedawna, ukrochmalonej bielą, sukienki Oleny.