Ghul-cz.III

-Zapada zmrok. Musimy się zdrzemnąć i odpocząć. Wiem.

-Co? Gdzie? Co ty robisz?

- Chodź. Tu pod drzewo. Weź kilka gałęzi z liśćmi, żebyś miała miękko...i wygodnie.

- Dobranoc.

-Wiesz co. Niby jesteś taki twardy, waleczny, ale masz miękkie serce.

-Przestań. Śpij już.

-Nie, porozmawiaj ze mną.

-Nie ma o czym.

-Dlaczego tak wyglądasz?

-A jak mam wyglądać?

-No.. Tak jak ja?

-Śpij już.

-Odpowiedz.

-Jutro, a teraz już śpij.

Wczesnym rankiem wyruszyli w drogę. A Morgana znów zaczęła swoje pytania.

-To powiesz mi czemu tak wyglądasz? Czemu nie jesteś taki jak ja?

-Możesz zadawać inne pytania. Łatwiejsze.

-Powiedziałeś, że mi na nie odpowiesz dziś.

-Ale nie w tym momencie.

-A powiesz mi chociaż dokąd mnie zabierasz?

-Myślałem, że ci to wszystko jedno.

-Tak ale chcę być bezpieczna i wiedzieć gdzie mnie zabierasz.

-Do Roii.

-Co to za miejsce?

-Miejsce w którym będziesz bezpieczna.

-Ciężko jest się z tobą dogadać.

-Nie wiedziałem. Widzisz ten wodospad?

-Ta a co?

-Musimy się wspiąć w górę.

-A jak chcesz się tam wspiąć ?

-Po ścianie.

-Słucham?

-Hah. Żartowałem. Z boku w górę jest ścieżka, wystarczy, że do niej dojdziemy.

-To w drogę.

-Myślałem że chcesz tu zostać.

-Nie, wydawało ci się.

Ruszyli w ciąg dalszy wędrówki. Gdy szli, Morgana miała pełno myśli o Ghulu. Próbowała go zrozumieć i ustalić co już o nim wie.

(W myśli)

-Hm...Ciężko mi go zrozumieć, jest twardy z zewnątrz, w środku ma wrażliwe i miękkie serce. To dobrze, że chce mi pomóc, bez niego bym nie przeżyła w tym lesie. Dzięki niemu w ogóle żyję, jestem cała. Chcę mu zadać tyle pytań ale nie potrafię, trochę się go boję. Czemu on chodzi garbaty, co on ma na plecach, dlaczego ma takie owłosienie, z jakiego powodu zza uszu rosną mu rogi. Tyle tajemnic skrywa. Czy coś podpowiedzą mi jego oczy, są takie brązowe. I świecące w blasku słońca. Najbardziej ciekawią mnie jego plecy. Co to jest? Jakby słońce z promieniami. Z dziwnymi promieniami. To jest coś w rodzaju...

-O czym myślisz?

-Ja? Nie, o niczym.

-W co byłaś taka zapatrzona ?

-W twoje plecy.

-Myślisz jak mnie w nie zadźgać ?

-Nie zastanawiam się co na nich masz. Co to jest? Może o tym mi coś powiesz.

-To jest znamię.

-Jakie znamię ?

-Przeznaczenia.

-Jakiego znowu przeznaczenia?

-Tylko wybrani to mają.

-Czyli kto ?

-Tacy jak ja.

-Masz rodzinę?

-A skąd bym się wziął?

-No nie wiem.

-Masz matkę, ojca i młodszego brata.

- Gdzie oni są ?

- Nie wiem.

-Jak to nie wiesz?

-To długa historia.

-Mamy dość dużo czasu.

- Ja go nie mam. Chcę się ciebie jak najszybciej pozbyć. Zaprowadzę cię do Roii i cię tam zostawię.

-Samą?

-Nie z krogulcami?

-Nie ma mowy.

-Hah.

-Znowu? Nie mam ochoty na żarty. I to takie.

-Jeszcze kawałek i będziemy u góry.

-Nareszcie. Nogi mi już odpadają.

-Ale to nie koniec wędrówki.

-Jak to?

-Bo tylko docieramy na szczyt a nie do Roii.

-Daleko jeszcze?

-Do Roii?

-Tak.

-No trochę.

-Widzisz te drzewo.

-No trudno go nie widzieć.

-Trzeba po nim się przedostać na tamten brzeg.

-Żartujesz sobie?

-Tym razem nie.

-Kto pierwszy?

-Ty.

-Ja?

-No będę cię pilnować byś się nie ześliznęła.

-To chodźmy.