Gleboniszczarka

Czarny kwadrat na białym tle Malewicza

popękał z biegiem lat. rozpadlinki układają się

w kszałt zwierzęcia, mało dzikiej puminy-jaguarzyny

bez mordy, za to z obwisłym brzuchem.

nie czai się do skoku, cętkowany ociężalec, leniwie

trwa jakby w torporze (obniżona temperatura,

niedohibernacja, zawieszenie między być

a wszystko mi jedno).

nawet nie tyle leży, ile póistnieje. przeżarł się

odurzywkami, spaślak, został przez nie zredukowany

do dwóch wymiarów. im dłużej mu się przypatruję,

tym lepiej dostrzegam, że cała postać

to jeden wielki (lamparci?) pysk.

jest nos, obwisłe uszyska, krzyżyk zamiast

jednego oka. mam przed sobą portret en face

okruchów czarnej ziemi.

czuję, że istota się rozgląda. nie zatraciła

zdolności performedytacji. coraz większe skupienie,

szczeliny kroją mnie na dziesiątki części.

przenik: ja i płaty ścian, liści, okruchy eternitu.

rozpylenie. podróż w zimno. przejściowe.