Głosu nie mają.

Ktoś zabrał łuski rybom,

związek pomiędzy nimi a oceanem, stawem, łachą,

więc został im tylko wiatr i nieprzydatne skrzela.

Leżą wśród półwilgoci pamiętającej jeszcze bezkres

i duszą się słońcem.

Dla nich to już kosmos. Nieważkość.

Z pewnej odległości przypominają rozbite lustro - te łuski -

gdzieś indziej powodują refleksy światła, pochłaniając je,

gromadząc wewnątrz, na potem. Gorące jak pierwszy stopień do piekła.

Tymczasem kręcę się w kółko albo zatrzymuję i odwracam głowę przez ramię.

Ktoś zabrał mi cień, więc nie jestem.

Z cyklu: Awokado.

Marcin Lenartowicz.

Sierpień, 2022.