Grabarz też człowiek - Akwadar

- Dziadek, leż spokojnie.

Tęgi chłop odrzucił bryłkę ziemi, która wpadła do trumny.

- Ale suchy - odezwał się drugi z petem w kąciku ust.

- A jaki ma być, jak leży tu już dwadzieścia dwa i pół lat. – Popatrzył na zasuszoną mumię i pokręcił głową. – Gdyby nie to, że dąb otulił trumnę korzeniami, to już nic by z niego nie zostało.

- W pieczarze, to by z niego mamałyga była – odparł ten, który siedział na brzegu rozkopanego grobu.

- Co ty gadasz? Suchy też by był. Dawaj wkładamy go do drugiej trumny.

Bez zbytniej delikatności dwaj rośli osiłkowie chwycili starą, ciemną i porośniętą jakimś mchem skrzynię i włożyli delikatnie do przygotowanej nowej, jasnej.

- Myślisz, że w pieczarze będzie dziadkowi lepiej?

- Może i tak, ale teraz znów ze swoją babą będzie leżał, to kto wie…?

- Ale dwadzieścia dwa i pół lat to jednak miał spokój.

- Co to jest naprzeciw wieczności.

Chłop odrzucił peta i chwycił trupa za mały palec, a właściwie za kość powleczoną wysuszoną skórą i gwałtownie szarpnął. Coś trzasnęło, chrupnęło.

- Patrz, jaki chciwy – sapnął i powtórzył czynność, tym razem udało się. – No i jest.

- Urwałeś mu palucha!

- No. Mam mały palec od stópki Anki Walczaków, co to pod oplem Zdzicha zginęła, serdeczny Ignacowej, bo kobita była, oj była jak rzepa, piszczel Andrzejka, co się skopcił po pijaku i Jędrulka, co się powiesił, i paluszki dziadków wójta, który jak się dorobił, to pieczarę jak piętrówkę wystawił, i kość pięty serdecznego kolegi, co po śledziku w geesie w kałuży na ostatni spoczynek legł...

- Dobra, dobra – przerwał mu młodszy osilek – ale po co ci te gnaty truposzów?

Starszy popatrzył zdegustowany nieobyczajnym zachowaniem na kolegę, splunął, sapnął i urażony odpowiedział:

- Każdy inteligentny człowiek powinien mieć jakąś pasję, jeden hoduje gołębie, drugi zbiera znaczki, a ja co?

- Co?

Pokręcił głową, zatknął szpadel w żółtym piasku, trzasnął wiekiem i tonem pobłażliwym wyjaśnił:

- Młodyś, głupi, więc ucz się, ucz, bo ja wiecznie żyć nie będę. Jako porządny grabarz kolekcjonuję, tych, co miejsce pochówku zmieniają.