Granice umysłu

W labiryncie myśli dusza błądzi,

W krainie złudzeń, gdzie jawa znika.

Wzrok wyobraźni wędruje po niebie,

Gdzie kresu myśli w mglistej dalii szuka.

Jak dzika bestia żądna polowania,

Poluje na marzenia, na skryte tęsknoty.

A potem niczym owieczka łagodna i cicha,

Pragnie ciepła, miłości i dobroci.

Samotność króluje na szczycie dumy i pychy,

Cisza, niczym surowy władca, panuje.

Potęgą umysłu buduje piramidy,

Stając się panem starożytnych cywilizacji.

Szept natury jak wiosenny wiatr,

Do ucha szepcze swoje skryte tajemnice.

Cudowna istota, ulepiona z piękna,

W blasku słońca lśni niczym brylanty.

Wędrówka duszy przez nieznane bramy,

Gdzie granice nikną w gęstym mroku.

Ciekawość natarczywa zagląda przez szparę,

By opowiedzieć światu o tym, co tam skryte.

Lecz to wiedza dla wybranych podróżników,

Którzy kierują się mądrością i siłą w życiu.

Potęgą umysłu odkrywając sens istnienia,

I krocząc w zgodzie z naturą ku zbawieniu.

Autor wiersza

Damian Moszek.